Glasgow enjoy!

V

20 september

Na een lange rit van de Highlands naar Glasgow zijn we in Bellshill beland.

Vanuit het huis dat we voor een paar dagen gehuurd hebben is het ruim 1 km lopen naar het town centre. Veel stelt het niet voor, veel panden met rolluiken, een enkele 'orginal Turkish barber’, en gokhallen aan een straat die bezaaid is met peuken en plastic troep. Een leuke pub of restaurant is nergens te bekennen. Wel staat er een mega supermarkt waar je zelfs een opticiën kunt bezoeken. Éénmaal buiten, bepakt met de nodige etenswaren, zijn er bij een aan de overkant van de straat gelegen tankstation zowaar drie wasmachines te ontdekken. Het lijkt erop dat deze plaats buiten het town centre interessanter is dan er binnen.

21 september

De zonder jas op pad dag. Want het is zonovergoten en een graad of 22°.

We gaan met de trein naar Glasgow. Een stad die zeer levendig blijkt te zijn.

Groot werd de stad na 1800 toen de rivier de Clyde verdiept werd om het scheepsverkeer uit Amerika met tabak en katoen te kunnen verwerken. Er ontstond veel industrie hetgeen ontzettend veel mensen uit de rest van het Verenigd Koningrijk en Ierland aantrok. De huisvestiging van al die mensen liet zeer te wensen over, in krotten werden ze uitgebuit. Die ‘woningen’ waren veelal in bezit van de zogenaamde landlords. In 1917 waren ze weer eens van plan de huren te verhogen. Nou stonden en staan de Glasgowers bekend dat ze er niet bepaald moeite hebben om te demonstreren, dit keer waren met name de vrouwen gegriefd. Zij moesten namelijk in dat oorlogsjaar werken in de munitiefabrieken, terwijl hun mannen vochten in Noord-Frankrijk of Vlaanderen. Meer huur vragen in tijden waar je moet zorgen om te overleven veroorzaakten grote demonstraties. De regering die bang was dat de wapenindustrie in elkaar zou storten greep in, en de huren bleven op het niveau van voor de oorlog.

Tijdens de ontdekkings wandeltocht in deze stad was een eettentje in ‘the Barras’, een welkome onderbreking. The Barras is een markthal met vergaande glorie, maar zeer kleurrijk. Toen we onze bestelling wilden doen werden we door een jongere vrouw begroet met “ hello guys”, en na een paar minuutjes schelde de stem van een gebitloze oudere vrouw door het lokaal, dat onze pie’s klaar waren. Terwijl we dit tot ons namen kon je een blik op straat werpen. Veel van de vrouwen die er rondliepen waren behangen met goud, de mannen, veelal oudere toonden helemaal geen blingbling. Integendeel, één van hun, in een oranje overall leek verdacht veel op inspecteur Blakey uit de serie ‘on the buses’, terwijl twee anderen in te krappe overhemden uitgezakt op scheef staande tuinstoelen zaten.

Terug dicht bij 'Central Station' liepen enkele Schotse onafhankelijkheidsstrijders in een menigte die vooral bestond uit vrijgezellenparty feestvierders, dat was allemaal gade te slaan vanaf een terras, met dat wat een mens eigenlijk nog het beste kan doen....eten en drinken.