De MacRae Clan

18 september

Het wegennet in the Highlands is niet groot te noemen, maar daar waar je je kunt voortbewegen, daar word je getracteerd op ongekende natuurschoon. Aan het eind van de ochtend rijden we langs de oevers van Loch Ness, waar het monster zich vooralsnog koest houdt. Onlangs deed het verhaal de ronde dat het een paling zou zijn, maar dat is inmiddels in de ontkenningsfase. Dus wie weet....

Alras wordt de wereld onbewoonbaarder en bevinden wij ons op de weg die lijdt naar de eilandengroep van de Hebriden. De bergtoppen zijn omgeven door mist wat een mysterieus geheel geeft. 

Dan uit de verte doemt een pittoresk kasteeltje op. De Eilean Donan Castle. Het is werkelijk schitterend te noemen, en heeft al vaak gediend als decor voor commercials, series en films. Tot begin jaren ‘20 was het een ruïne, en is toen weer opgebouwd in opdracht van kolonel John MacRae-Gilstrap.  In 1932 was het klaar. In die jaren van de restauratie waren de ingrijpende gevolgen van de Eerste Wereldoorlog zeer voelbaar en zijn vrouw Ella, een Engelse die zoals zovele van haar landgenotes verliefd werd op het Schotse land en de oeroude gebruiken heeft ervoor gezorgd dat elke lid van de MacRae Clan, zowel de rijke als de arme tak die slachtoffer zijn geworden van deze oorlog genoemd worden in haar boek The Clan MacRae Rolls of Honour and of Service in The Great War.

Zachtjes valt de regen als wij de weg vervolgen naar Skye, een eiland van de Hebriden met een kleine 9.000 inwoners. Tweehonderd jaar geleden waren dat er nog meer dan 20.000, maar hongersnoden en emigratie naar Amerika hebben de daling ingezet. Via een ferry komen we weer op het ‘vaste’ land aan. Op het meer was het nog droog, maar nu regent het door laaghangende bewolking, wat echter wel een schilderachtig beeld oplevert. Voorbij een ander meer schijnt dan weer plots de zon. Hetgeen de rit gevarieerd en mooi maakt. In een land dat elke dag betovert wordt door het weer.