Sràed Alba - fietsen in the heart of Scotland

13 september

Meteen als ik links de hoofdweg opfiets, bevind ik me zowaar in een peloton. Het zijn deelnemers van de Ride across Britain, een meerdaagse koers van 9 ritten van het in uiterst in het zuidwesten gelegen Land’s end in Engeland naar in het uiterst noordoosten gelegen John o’Groats in Schotland. Wel zeer uitnodigend om daar aan mee te doen. Maybe, maybe for in the future....

Vandaag blijft het voor mij bij een rondje om de kerk. Nou ja rondje...

Het peleton verlatend door links bij een stroompje een klein weggetje te nemen lonkt daar voor mij een nieuw avontuur, sterker nog ik weet helemaal niet waar deze weg eindigt, ha heerlijk! Het landschap is lieflijk te noemen. Aan weerszijden opgestapelde keien als begrenzing van de weilanden waar duizenden schapen hun werk verrichten....ze mogen nog wel even, sommige zijn zo fanatiek bezig, dat ze schrikken van mijn passage. 

De weg stijgt en stijgt, al hoger is de omgeving woester en opener geworden. Een verplettering van aanlokkelijke eenzaamheid. Een afdaling van 14% brengt me terug in de bewoonde wereld, voor even. De stilte rondom een meer is al overheersend, slechts onderbroken door een korte plensbui. Twee fietsers passeren met “Hiya” en hun hand opstekend aan de overkant. Via een oude brug beland ik aan de zuidzijde van het meer, daar staat een elektriciteitscentrale. Op een bord staat te lezen dat in de vroege jaren ‘40 slechts enkele honderden huishoudens in Schotland stroom hadden, maar dat het met behulp van dit soort centrales vanaf toen ‘hurry up’ ging.

Echt te zien is het niet, maar de weg stijgt en stijgt inmiddels aanmerkelijk. Ik ben terug in een bergachtige omgeving. Fabelachtig is het. Na nog één fietser gepasseerd te hebben met wederom een vriendelijke begroeting, ga ik de avond tegemoet. De zonsondergang beleven met op de achtergrond de bergen is een intense belevenis, zo zou je altijd willen fietsen.

Na een drukke autoweg overgestoken te hebben is het nog 12 miles naar Blairgowrie. Hoeveel dat in kilometers is weet ik nog steeds niet, maar ja it doesn't matter, want je voortbewegen in dit land, is toch bepaald geen straf.

Wel heel toepasselijk kom ik mijn tijdelijke woonplaats binnen bij de fietsenwinkel.

Als ik na 130 km en 1538 meter geklommen te hebben afstap, lijk ik een half uurtje later in een restaurant wel op Obelix. Ik wou Schotland graag op de fiets ervaren, het voelen. En dat doe ik! En wat is er beter dat te doen bij een heerlijk maal.