De graaf van Sutherland at vast geen doperwten

17 september

In de schemer straalde in het zijstraatje van het dorpsplein waar op het oorlogsmonument ook de helden aan de gevechten in Kaap Kolonie werden herdacht, de verlichting van de pub. Binnen kon je meteen een keu pakken om te gaan biljarten, je te gaan ontspannen aan de gokmachines of een pint pakken aan de bar. Aan de tafels werd het menu geserveerd, bestaande uit patat, vlees en groenten. Ik bestelde een pie met vegetables, en nu vrees ik binnenkort af te moeten kicken van doperwten. Want bijna geen avond gaat voorbij zonder. Toch dat moet gezegd worden was het dit keer gevarieerd met wortels.

Of de graven van Sutherland die in het landhuis van Dunrobin resideerden dat ook telkens aten is mij niet bekend, wel dat de gedekte tafel zeer uitnodigend werkte.

Wegdromen in dat bouwwerk is sowieso een garantie, van alle geneugten maar ook van de tuinen met een fabuleus uitzicht op de Noordzee. Een geweldige ervaring. Je zou zo graaf willen zijn en je terugtrekken in de bibliotheek omringd door tienduizend boeken en je te gaan zetelen op één van de fauteuils. Een griezelboek hoef je niet echt tot je te nemen, want uiteraard spookt ook in dit landhuis een geest. Het is de dochter van de veertiende graaf van Sutherland, die verliefd werd op een man die vaderlief ongeschikt vond. Hij sloot haar op in een zolderkamer. Een ontsnappingspoging werd haar fataal. Toen ze met een touw naar beneden wou klimmen werd ze verrast door haar vader, die het touw doorsneed, waarop zij te pletter viel.

In de tuinen is behalve een prachtige flora, waaronder een border waar al meer dan honderd jaar fuchsia's worden gekweekt, een roofvogelshow te bewonderen van een havik en een valk. Ze vliegen soms ver weg, richting het landhuis of de zee.

Na een kom linzensoep volgt de rit ‘huiswaarts’, maar eerst nog een ommetje naar het noorden via de kustlijn, er is daar onder andere een kerkje te zien dat lang geleden voorgoed de poorten heeft gesloten, zomaar midden in het ‘niets’.

Vele kleine weggetjes volgen. Langs varens, highlanders en lama’s.

De duisternis valt in, de herfst is aanstaande, de nachten al kouder, een houten hut is dan zo gek nog niet, en bovendien laaggelegen, want mochten er nog dol geworden familieleden zijn, dan kan hier tenminste niemand te pletter vallen.