Een kasteelleven...? Toch maar niet!

11 september

Als we de enorme allee van Glamis oprijden droom ik weg. Terug naar de jaren ‘70 als ik met mijn oma naar de ridders ging. Dat vond ik als kind het spannendste aan kastelen. In het kasteel van Glamis, zijn ook ridders geweest in de tijd van Cromwell.

De eerste versie van de burg stamt uit eind 14de eeuw, de huidige versie van de 18de eeuw. Als je zo’n oud machtig bouwwerk binnenkomt is het of je in een andere wereld vertoeft. Iemand die er vaak verbleef was de queen mother, zij groeide hierop. De ronleiding wordt gedaan door een jongere man die grootse lol heeft met enkele oudere ladies. Eigenlijk is het te bezoeken deel van het kasteel sowieso al een feestje te noemen, maar in het bijzonder de familiekapel. Deze is behangen met schilderijen van de Nederlandse Jacob de Wet. Vooral het schilderij waarin Maria Magdalena aan de tuinman met hoed naar Jezus vraagt, en dan beseft dat hij Jezus is, en dat met hoed. Afbeeldingen met daarop Jezus die een hoofddeksel draagt schijnen heel zeldzaam te zijn. 

Al gaande in het kasteel zou je er best weleens langer willen verblijven. Met kerst bijvoorbeeld. Het diner verschalken aan een mooi gedekte tafel en dan op naar de bibliotheek waar je wat lekkers drinkt bij het biljart. En misschien kom je nog wel een spook tegen. Zo gaat hier het verhaal dat één van de vroegere kasteelheren van Glamis, lord “Earle Beardie” op een zaterdag fervent kaart speelde, zijn medespelers deden dat ook maar waarschuwden hem tegen middernacht te stoppen met spelen. Het zou immers heiligschennis zijn daarmee verder te gaan op zondag. De lord echter werd daardoor zo woedend, dat hij schreeuwde dat hij zelfs als het moest met de duivel verder spelen zou. Daarop verscheen er een vreemde op het kasteel en deze vroeg aan “Earle Birdie” of deze verder met hem wou kaart spelen. Later hoorden bedienden een hoop geschreeuw en gevloek. Één van hun keek naar binnen via het sleutelgat en hij werd verblind door de lichtstralen. De vreemdeling verdween. Men zeg dat de duivel “Earle's” ziel heeft meegenomen en verdoemd is tot het einde der tijden kaart moet spelen.

Kort na het bezoeken van dit toch wel bijzonder bouwwerk arriveerden wij in de havenstad Dundee. In het stadshart was er een ‘competitie’ tussen twee straatmuzikanten, de één improviseerde er maar op los met een mondharmonica en de andere had werkelijk een fluwelen zangstem. Zij brachten dit gehoor tussen opgeknapte, maar ook verwaarloosde panden. Daar tussendoor was een aardig straatmubilair te zien, namelijk een reusachtig type. Het bleek “Desperate Dan” te zijn. Een Brits stripfiguur die de sterkste man van de wereld moet voorstellen. Althans hij kon met één hand een koe optillen.

Hoe die koe dat wel niet vond, wordt niet verteld, maar naar alle kasteelavonturen zou je kunnen denken dat dit ook een betoverende geest is. Een langer verblijf op het kasteel? Toch maar niet!